ACHT STAPPEN IN HET LEVEN VAN SINT-LUDGERUS
-
De geboorte van Ludgerus
-
Diaken Ludgerus bouwt een kerk
-
Ludgerus wordt priester gewijd
-
Blijde boodschap aan de Friezen
-
Te voet naar Rome
-
Bekeringswerk bij de Saksen
-
Stichting van de abdij in Werden
-
Ludgerus, bisschop gewijd
-
Ludgerus ontvangt het Petrusklooster
-
Overlijden van Ludgerus
Het Sint-Ludgeruspad brengt je naar 10 stopplaatsen waar je iets meer verneemt over het leven van onze patroonheilige Sint-Ludgerus en over de plek zelf.
Je kan starten in de voortuin van de pastorij bij het beeldje van Sint-Ludgerus. Onderaan op de panelen staat telkens aangegeven waar zich de volgende halte bevindt.
Als je de QR-code op de panelen scant, krijg je ook de info op je smartphone.
We wensen je alvast een gezellige en boeiende tocht!
Sint-Ludgeruspad
1. De geboorte van Ludgerus
In het jaar 742 wordt een jongetje geboren in een Fries gezin. Het kind kreeg de naam “Ludger”.
De jongen groeide op als tijdgenoot van Karel de Grote. Het was een woelige tijd en er werd gezocht naar blijvende en goede waarden. Ludger keek op naar wijze mensen die voor hem een spoor in het leven konden trekken: een van hen was de H. Bonifatius.
Sponsor: Dekenij Zele
Deze plek
We beginnen het Sint-Ludgeruspad hier aan het beeldje van onze Zeelse patroon in de voortuin van de dekenij.
Op 27 mei 1989, ter gelegenheid van de eerste verbroedering in Zele met christenen uit Werden werd dit beeldje onthuld door monseigneur Ostermann uit Münster, monseigneur De Kesel uit Gent, propst H. Engel uit Werden en deken Willems uit Zele.
Het beeldje is een ontwerp van de Dendermondse kunstenaar J. De Decker, vervaardigd in een Meetjeslandse bronsgieterij. Het toont ons de heilige Ludgerus als bisschop met staf en mijter afgebeeld. Aan de voeten van de heilige zijn de legendarische ganzen te merken. Onder de arm draagt Sint-Ludgerus de kerktoren van de kerk, tussen de plooien van zijn gewaad vallen de contouren op van onze kerkgevel. Wanneer een heiligenbeeld één of ander kerkgebouw draagt, verwijst dit steeds naar zijn kerkstichtend werk.
Volgende halte: Lourdeskapel hoek Rotstraat - Kapellestraat
Zoeken
Dekenaal nieuws
2. Diaken Ludgerus bouwt een kerk
Aan de rivier de Wilp in Nederland liggen verscheidene verwoeste kerkjes. Ludgerus is ervan onder de indruk en bouwt bij Deventer éen van deze kerkjes weer op. Hij wijdt het toe aan Sint-Lebuin.
We beschouwen dit moment in het leven van Ludgerus als een symbolisch handelen voor heel zijn verder missioneringswerk. We leggen een band van de eerste naar de tweede evangelisatie en bezinnen ons over de hedendaagse pauselijke oproep: “Bouw Mijn Kerk op.”
We overwegen op deze plek de schrifttekst van Sint-Petrus: “Laat jullie als levende stenen voegen in de bouw van de geestelijke tempel.” (1 Petr. 2,5)
Je wordt niet op je eentje christen, maar je doet mee met anderen en je komt in een gelovige beweging te staan. Dit is christelijk opbouwwerk.
Sponsor: A. De De Donder – D’heer en Pius-X - basis
Deze plek
LOURDESKAPEL VAN DE ROTSTRAAT
De verschijningen in Lourdes in 1858 hebben in ons land veel weerklank gevonden. Her en der werd de Lourdesgrot nagebouwd. Dit was ook het geval hier in Zele. Nog geen twintig jaar na de verschijning bouwde Zele deze Lourdeskapel.
De neogotische kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes werd opgericht in 1875. Zij werd geschonken bij uiterste wilsbeschikking door de heer Petrus Everaert, die burgemeester was in Zele van 1836 tot 1846. Enkele maanden na zijn dood voerden beide neven, Theodoor en Juliaan Blancquaert, de wilsbeschikking van hun oom uit.
De buitenmuren van de kapel werden versierd met de staties van de kruisweg. Bij de verbouwing van de omheining zijn de meeste taferelen weggenomen. In de kapel werd een Lourdesgrot opgericht waarin het beeld van de Madonna en de heilige Bernadette een plaats vonden. In de zijmuren zijn gebrandschilderde ramen aangebracht met de patronen van de oprichters van de kapel: de heiligen Petrus, Christina, Theodoor en Juliaan. De toenmalige deken van Dendermonde, zeereerwaarde heer De Loose, kwam naar Zele voor de inwijding.
ONZE-LIEVE-VROUW VAN LOURDES
De feestdag van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes wordt gevierd op 11 februari. Op 11 februari 1858 verscheen de Heilige Maagd Maria in de grot van Massabielle bij Lourdes aan het veertienjarige meisje, Bernadette Soubirous, een eenvoudig molenaarsdochter. Treffend is het hoe de Heer armen en eenvoudigen uitkiest om zijn heilsgeschiedenis met de mens voort te zetten.
In 1866 ging Bernadette binnen in het klooster van Nevers. Daar stierf ze op 16 april 1879 aan een slepende ziekte. Heel vroeg kwamen talloze pelgrims uit Frankrijk, Vlaanderen en uit heel Europa naar Lourdes om daar Maria te eren. De pelgrimstochten van zieke en gezonde mensen zijn nu nog steeds indrukwekkend.
Volgende halte: Sint-Antoniuskapel van de Dendermondebaan
3. Ludgerus wordt priester gewijd
Van de ene mens naar de andere mens gaat er een bezielend woord. Mensen steunen elkaar in alles, ook in hun opgang naar God en een godgewijd leven.
Wanneer aan abt Alberick van Utrecht gevraagd wordt om bisschop van Keulen te worden, gaat hij hiermee akkoord op één voorwaarde: hij eist dat Ludgerus priester wordt. Ludgerus is gegrepen door deze vurige vraag en stemt in. Ludgerus wordt priester gewijd in Keulen door bisschop Ricolf in 777.
Ook vandaag gaat Gods roepstem rond. Met God en Christus door het leven gaan, is een ongelooflijke kracht naar binnen en naar buiten toe.
We overwegen op deze plek voor onszelf de evangelietekst: “De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. Vraag daarom de Heer van de oogst arbeiders te sturen om te oogsten.” (Mt. 9, 37-38)
Sponsor: Sint-Ludgerusvereniging
Deze plek
SINT-ANTONIUSKAPEL
Onder de brede kruin van een oude kastanjeboom staat ietwat verscholen deze kapel ter ere van Sint-Antonius van Padua. Ze is er gekomen dank zij de drie zusters Rosseels die een grote devotie voor deze heilige hadden. Juffrouw Anna nam het initiatief, haar broer Antoine stelde een stukje van zijn erf ter beschikking. In 1925 werd de kapel ingewijd.
In dit open bouwwerk prijkt het beeld van Sint-Antonius met het kindje Jezus op zijn arm. Een kunstig bewerkte houten troon draagt het beeld. Daarachter aan de wand hangt een groot kruis. Op de zijmuren werden een honderdtal ex voto’s aangebracht. Deze plek diende als rustplaats wanneer de grote processie in de richting van de Dendermondebaan stapte. De negen dinsdagen ter ere van Sint-Antonius en zijn feestdag op 13 juni kregen vroeger veel belangstelling en werden intens gevierd. Het verkeer en de moderne tijd hebben aan deze traditie een eind gemaakt.
Geregeld brengen mensen uit de buurt kaarsen om gebedsverhoring te bekomen. Tot op heden is Sint-Antonius nog geen dag zonder kaarslicht gebleven!
Sint-Antonius wordt aangeroepen wanneer mensen iets vergeten of verliezen, maar hij zelf wordt niet vergeten langs de Dendermondebaan.
SINT-ANTONIUS VAN PADUA
Antonius werd geboren in Lissabon omstreeks 1195. In 1221 werd hij aangetrokken door de spiritualiteit van Sint-Franciscus en trok naar Assisi. Hij volgde de radicale evangelische levenswijze en werd franciscaan. Om zijn buitengewone gave als prediker werd hij naar Frankrijk gezonden. In Brive-la-Gaillarde stichtte hij een klooster. Hij keerde naar Italië terug en vestigde zich in Padua. In 1231 hield hij er de vastenpredikaties en hij stierf datzelfde jaar op 13 juni. Sint-Antonius is een populaire volksheilige die wordt aangeroepen voor het terugvinden van verloren zaken.
Volgende halte: Heilige Wivinakapel van Veldeken
4. Blijde boodschap aan de Friezen
Ludgerus wordt terug naar zijn heimat gestuurd naar Dokkum in Friesland. Daar begint zijn missionering.
In die tijd heeft Friesland pas het christelijk geloof aangenomen, maar het zit er nog niet zo diep in. Heel wat eerste sporen zijn grondig platgedrukt. Met Ludgerus krijgt de Kerk er weer vaste voet.
Uit deze levensperiode van Sint-Ludgerus stamt de legende met de ganzen. Ludgerus komt op een plaats waar de boeren zeer te lijden hebben van grote zwermen wilde ganzen die alles vernielen. Daarbij maken ze iedere nacht zo’n lawaai dat geen mens nog kan slapen. Als Ludgerus deze ellende ziet, bidt hij over de dieren. Na dat gebed vliegen ze weg en verlaten voorgoed Dokkum. Op vele afbeeldingen wordt Sint-Ludgerus omringd met enkele ganzen.
We overwegen bij deze eerste missionering van Ludgerus de tekst uit het evangelie: “Ik ben het licht van de wereld.” (Joh. 8,12)
Zijn wij als christenen licht en vuur, zodat anderen kunnen zien hoe goed het is christen te zijn?
Sponsors: Cooreman-Gribomont en L. Walrave-Troch
Deze plek
DE KAPEL VAN DE HEILIGE WIVINA
Eens was deze kapel het kleine woonhuis van Marie-Sophie Van Nuffel. Ze legateerde de woning aan Benjamin De Nil met de opdracht ze als kapel te laten dienstdoen. In 1887 stierf Marie-Sophie en haar wens werd vervuld.
In 1907 kocht Z.E.H. Deken De Stoop het kapelletje en in 1922 werd het overgemaakt aan de parochiale werken van Zele. Omstreeks 1936 werden voor de eerste maal herstellingswerken uitgevoerd door Z.E.H. Deken De Keukelaere in samenwerking met de Boerinnengilde en de wijkbewoners. De kapel werd op 13 juni 1937 plechtig heropend.
In 1978 werd de kapel met een tweetal meter verkleind. Eind 1988 was het gebouw in zeer slechte staat. Het werd toen grondig gerestaureerd door vele vrijwilligers. De hele wijk zorgde voor een financiële bijdrage. Op zondag 11 juni 1989 werd de kapel opnieuw plechtig ingewijd tijdens een openluchtviering. De straat werd toen voor alle verkeer afgesloten. Naast de talrijke wijkbewoners namen heel wat vrouwen die de naam Wivina dragen aan de viering deel.
DE HEILIGE WIVINA
Wivina was afkomstig uit de adellijke familie d’Oisy die in het Gentse vertakkingen heeft. De jongeling Richwardus had bewondering voor Wivina, maar dat zinde haar niet. Ze verliet het ouderlijk huis samen met haar vriendin Emwara. Samen trokken ze zich terug voor een kluizenaarsperiode van drie jaar. Hun vroom en boetvaardig leven sprak ook anderen aan. Hieruit groeide in Groot-Bijgaarden een jonge kloostergemeenschap onder de regel van Sint-Benedictus. Daar stierf zij op 17 december 1170.
Zeven jaar na haar dood gaf de bisschop van Kamerijk toestemming tot openbare verering. De heilige Wivina werd vooral aangeroepen tegen ziekten van het vee. Haar gedachtenisfeest wordt gehouden op 17 december.
De naam van deze heilige is een Germaans verkleinwoord en betekent vrouwtje. Wivina’s gebeente rust in de Zavelkerk van Brussel.
Volgende halte: Kerk van Avermaat
5. Te voet naar Rome
Een leven met grote kracht naar binnen is vaak het resultaat van een vurige gloed binnenin. Ludgerus beseft de nood van geestelijke herbronning. Hij trekt de pelgrimsmantel aan en gaat op stap naar Rome en Monte Cassino. Zijn broers Hildegrim en Herbert trekken mee.
Méér dan twee jaar verblijft Ludgerus in Italië, daar bestudeert hij de kloosterregel van Sint-Benedictus. Als monnik keert hij terug.
Herbronning en verdieping zijn grote waarden die de Kerk in alle tijden meedraagt. Ze zijn op alle plaatsen te vinden, maar door vele christenen worden ze ontdekt in een of ander bedevaartsoord. De meest geboekte reis vanuit Vlaanderen is nog steeds een reis met bestemming Lourdes in Frankrijk.
We overwegen op deze plek de psalmtekst: “Gelukkig al wie de Heer vreest, wie wandelen wil op zijn wegen.” (Ps. 128)
Sponsor: Juri NV
Deze plek
AVERMAAT KERK
In 1952 besloot Z.E.H. Deken Frans Rooms een hulpkerk te laten bouwen in Avermaat, op een parochiaal perceel voor de wijkschool. Architect Maurice Vermeiren kreeg de opdracht om het plan te ontwerpen en aannemer Charel De Brouwer zou zorgen voor de uitvoering ervan. Op 29 mei 1955 had de eerstesteenlegging plaats.
Op 6 januari 1956 werd de nieuwe kerk ingezegend door Mgr. Karel Callewaert en gesteld onder de bescherming van O.-L.-Vrouw, Koningin der Wereld.
De kruisweg en de beelden van Maria en Sint-Jozef zijn het werk van beeldhouwer-schilder Valery Stuyver. Het brandraam "Regina Mundi" werd ontworpen en uitgevoerd door oud-Zelenaar Jaak Van Geffen. De communiebank is het werk van kunstsmid Verlent.
Het eiken altaar, de vier kandelaars in taxus, het grote Christusbeeld in kerselaar en de eiken lezenaar zijn waardevolle stukken, ontworpen, gebeiteld en geschonken door Z.E.H. Lode Ghyselen, toen medepastoor in Zele.
Vanaf 7 juni 1991 heet de straat rechtover de kerk officieel de “Frans Roomsstraat” als blijvende dank aan de bouwheer.
Volgende halte: Calvarieberg van de Dijk
6. Bekeringswerk bij de Saksen
Terug van zijn bedevaartstocht naar Rome wordt Ludgerus op een heel nieuw werkterrein actief. Vanaf 792 start hij onder het ruwe Saksenvolk een tweede missie. Dit is niet gemakkelijk. Toch krijgt het christendom hier vaste voet aan de grond. Ludgerus laat op vele plaatsen kerken oprichten. Hij zorgt voor gedreven priesters en neemt als centrum van zijn missie de plek “Mimigemaford”, de huidige stad Münster.
Misschien mogen we hier de schrifttekst overwegen: “Ga dan, maar zie, ik zend u als lammeren tussen de wolven.” (Lc. 10.3) Ludgerus, een vriendelijke man, krijgt vat op die barbaarse stammen van de Saksen. De christelijke waarden worden grote krachten midden een heidens volk.
Dit moment uit het leven van Sint-Ludgerus is voor ons allen een uitnodiging om de zachte krachten in het leven te herontdekken. Ze kunnen ons behoeden voor machtswellust en zetten ons eerder aan tot vriendelijkheid, geduld en begrip voor elkaar.
Sponsor: vzw St.-Ludgerus
Deze plek
DE CALVARIEBERG VAN DE DIJK
Zoals elke wijk van Zele destijds een devotiekapel bezat, had ook de Dijk zijn bidplaats. Tot voor 1798 zou op de viersprong een eenvoudige veldkapel gestaan hebben. Ze werd door de Sansculotten vernietigd. Nadien heeft men er een calvarieberg opgericht met levensgrote houten beelden van de H. Maagd en de H. Johannes. In 1881 werden de houten beelden vervangen door gegoten metalen beelden. Het mooie, gesneden Christusbeeld is nog bewaard gebleven en hangt achteraan in de Kapel van O.-L.-Vrouw ter Nood in Avermaat.
Op zondag 23 augustus 1981 bestond de calvarieberg honderd jaar. Medepastoor J. De Smet droeg om 10 uur een openluchtmis op, er werd hulde gebracht aan mevrouw Josephine Abbeloos en op de weide in de onmiddellijke buurt van de calvarieberg werd een volksfeest gehouden met reus Achiel als eregast.
Bewonder de landelijke rust en sereniteit die van deze plek uitgaat. Wie ’s avonds laat de calvarieberg langskomt, zal merken dat het kaarslicht steeds brandt.
Op 1 december 2000 werden de beelden van Maria en apostel Johannes gestolen. Een actieve zoektocht bleef vruchteloos. Gelukkig werden gelijkaardige gietijzeren beelden gevonden, die echter door hun blik naar het kruis, van plaats verwisseld moesten worden. Het geheel werd op unieke wijze door Roger De Wilde polychroom beschilderd.
Op 1 juli 2005 werd de herstelde calvarie door Z..E.H. Deken Alfons Willems tijdens een plechtige openluchtmis ingewijd. Regen en wind, storm en hagel tastten de kleuren aan en er begon roestvorming; een dringende aanpak was opnieuw noodzakelijk.
Met de medewerking van de gemeente en de steun van de CERA Fountdation, de vele vrienden van de calvarie en de vzw St.-Ludgerus werden de beelden opnieuw hersteld. Om de corrosie te voorkomen werden de gietijzeren beelden gezandstraald, gemetalliseerd en in brons gepoederlakt. Op 19 maart 2016 werd de vernieuwde calvarie door Z.E.H. Deken Jan Van Raemdonck ingezegend.
Volgende halte: calvarie van Rinkhout
7. Stichting van de abdij van Werden
Sinds zijn bedevaartreis naar Monte Cassino heeft Ludgerus het plan meegedragen eens een abdij te stichten. Op drie plaatsen, namelijk te Werthine, Wichmond en WeW lukt het niet. In het Ruhrgebied, niet ver van Essen slaagt hij er wel in. Ludgerus koopt grond, krijgt schenkingen en ontgint een bosrijke streek.
Een flitsende bliksem - zo vertelt ons de legende - helpt hem hierbij en ontwortelt de eerste bomen. Ludgerus begrijpt het als een teken Gods. Hij sticht daar in Werden zijn abdij. Vele monniken vinden hun levensplek hier, waar de hemel aan de aarde reikt. Handenarbeid en gebed vullen elkaar aan.
Bij dit levensmoment komt ons de tekst van het evangelie voor de geest: "Jezus ging de berg op om in afzondering te bidden." (Mt. 14,23)
Ludgerus combineerde een ijverig leven met stille momenten van gebed. "Werk én bid," zeggen Ludgerus en zovele monniken.
Wellicht voel jij aan dat het ijverig zwoegen best wat tegenwicht kan gebruiken. Krijgen bezinning en gebed nog een plaatsje in jouw drukke agenda?
Deze plek
CALVARIEBERG VAN RINKHOUT
Wie van de calvarieberg spreekt, ziet fronsende wenkbrauwen, maar wie zegt “Kruislievenheer” wordt onmiddellijk verstaan in Rinkhout. Het huidige monument werd zo'n zestig jaar geleden opgericht. Voorheen prijkte er een calvariegroep, schilderachtig omlijst door aloude sierplanten. Daarover schreef onze letterkundige Honoré Staes: “Rond die beelden verheffen zich bomen van Spaans hout, welker kruinen door de zorgvuldige handen van de wijkbewoners, tot allerlei vormen gesneden, en door hun dichtheid, den Godmens, Zijn bedroefde Moeder en den beminden discipel overlommeren.”
Tot 1960 hebben deze sierlijke bomen standgehouden, toen bezweken ze onder de last van de jaren. De geprofileerde platen met de beeltenis van Maria en Johannes begaven het eveneens. De wijkbewoners besloten een nieuwe calvarieberg, de huidige “Kruislievenheer” te metselen.
JEZUS STERFT AAN HET KRUIS
Toen Jezus zijn moeder zag en naast haar de leerling die Hij liefhad, zei Hij tot zijn moeder: “Vrouw, zie daar uw zoon.” Vervolgens zei Hij tot de leerling: “Zie daar uw moeder.” En van dat ogenblik af nam de leerling haar bij zich in huis. Hierna, wetend dat nu alles was volbracht, zei Jezus, opdat de Schrift vervuld zou worden: “Ik heb dorst.” Er stond daar een kruik vol zure wijn. Ze doopten er een spons in, staken die op een hysopstengel en brachten die aan zijn mond. Toen Jezus van de zure wijn genomen had, zei Hij: “Het is volbracht.” Daarop boog Hij het hoofd en gaf de geest. (Johannes 19, 26-30)
Volgende halte: Sint-Annakapel van de Hoek
8. Ludgerus wordt bisschop gewijd
Ludgerus is een wat teruggetrokken man. Hij heeft in 1791 de bisschopstoel in Trier geweigerd, maar in 805 dringen Karel de Grote en de Keulse prelaat Hildibald aan: ze zien in hem de eerste bisschop van Münster. Ludgerus antwoordt op die vraag met een zinnetje uit de bijbel: “Een bisschop moet onberispelijk zijn.” (1 Tim. 3,2) En dàt – zo vindt Ludgerus – kan helemaal niet van hem gezegd worden. Hij wijst één van zijn leerlingen als de geschikte man aan.
Het volk en monniken oordelen anders. Zij roepen: “Ludgerus, bisschop!” Hij aanvaardt en de Keulse prelaat Hildibald wijdt hem op 30 maart 805.
Münster krijgt een eerste en voortreffelijke bisschop!
Bisschoppen hebben een eigen taak in onze christengemeenschap. Ze dienen bekommerd te zijn om eenheid, verstandhouding en steile wegen van waarachtig christen-zijn aan te wijzen. Ook vandaag is dan nog steeds een grote uitdaging voor onze Kerk.
Sponsors: DDE - JR
Deze plek
SINT-ANNAKAPEL
Voor de bouw van de Sint-Annakapel van de wijk Hoek, Durmenbaan, Lokerenbaan, Kasteelstraat en Goeiende werd de eerste steen gelegd op 14 juni 1877. Z.E.H. Pastoor Livinus Marcquenie wijdde de kapel plechtig in op 12 mei 1878. Deze prachtige bidplaats werd volgens de plannen van de kunstminnende pastoor Felix De Veirman gebouwd op de plaats waar eertijds een calvarieberg stond.
Omheen de kapel werden twee jaar later stenen statiën van de Zeven Weeën van Maria opgetrokken, de inzegening had plaats op Lichtmis 1880. In de kapel staat een sierlijk gesneden altaar met de heiligenbeelden van Sint-Barbara, Sint-Catharina, Sint-Cornelius, Sint-Nicolaas, Sint-Donatus en Sint-Antonius. Bovenaan prijkt het beeld van Sint-Anna te drieën. Dat is een beeld waarbij Moeder Anna op de arm Maria draagt met het kindje Jezus.
De kapel staat onder de bescherming van het wijkcomité, dat o.a. tot taak heeft de coördinatie van de godsdienstige activiteiten en het onderhoud van het gebouw. Hoewel de kapel goed onderhouden werd, had ze na meer dan een eeuw toch een grondige herstelbeurt nodig. Onder impuls van de stichter-voorzitter, Omer Van Damme, nam het wijkcomité initiatieven om financiën te verzamelen ten einde de kapel degelijk te kunnen restaureren. De toenmalige voorzitter, Edmond Poppe, die de restauratie grotendeels eigenhandig uitvoerde, behaalde hiervoor op 19 oktober 1990 de “Oorkonde voor geslaagde Restauratie in de Provincie Oost-Vlaanderen.” Op 13 november 1989 reikte de Gemeentelijke Culturele Raad van Zele hem hiervoor de Cultuurprijs uit.
SINT-ANNA
In het apocrief evangelie uit de tweede eeuw na Christus wordt de moeder van Maria Anna genoemd. Haar man is Joachim. Anna behoorde tot het geslacht van Juda uit het huis van David. Het was op hoge leeftijd volgens het apocrief geschrift dat Anna de waardigheid en het geluk van het moederschap mocht ondervinden. Vooral tussen de twaalfde en zestiende eeuw bloeide haar cultus hier in het Westen open. Zij is patrones van de gehuwde vrouwen, de borduursters, de mijnwerkers, de schrijnwerkers en de kleermakers. Zij wordt samen met de heilige Joachim op 26 juli gevierd.
Volgende halte: Tuimelaarskapel in de Stokstraat
9. Ludgerus ontvangt het Petrusklooster
Karel de Grote heeft het blijkbaar voor Ludgerus en zijn abdij. Ludgerus ontvangt van hem het klooster van Sint-Petrus in Lothusa. De schenkingsbrief vermeldt: “Het klooster met alle daarbijhorende kerken en eigendommen. “ Tot die afhankelijkheden behoort Zele. Sindsdien wordt Zele met de abdij van Werden verbonden. Later wordt Sint-Ludgerus patroon van Zele.
“Ik verkondig u Christus” is een van de grote beweegredenen uit het leven van Sint-Ludgerus. Grote mannen en kleine eenvoudige christenen, gewone gelovigen vandaag en ronkende namen van weleer vertalen het elk op hun manier.
Christelijke vaders en moeders tonen het aan hun kinderen en beleven het al doende. Dat zinnetje is werkstuk voor jou en mij: “Ik verkondig u Christus.”
Sponsor: Sint-Ludgerusvereniging
Deze plek
ONZE-LIEVE-VROUW VAN DEN TUIMELAAR
Op het kruispunt van de Stokstraat met de Paradijzen, de Kandelaars en de Tuimelaarstraat bevindt zich de schilderachtige plek waar een eenvoudige kapel onder de hoge bomen staat.
Volgens een oude legende werd door een landbouwer bij het spitten van zijn akker een klein houten Lievevrouwebeeldje gevonden. Hij nam het mee naar huis en plaatste het op de schoorsteen. De volgende dag was het verdwenen en lag het terug op zijn akker. Tot driemaal toe lag het op de akker “getuimeld”. Dit was een aanwijzing om daar een kapel, toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van den Tuimelaar te bouwen. Tot hier de legende van het wondere beeldje.
Nog steeds hetzelfde beeldje wordt vandaag in de kapel vereerd. En dit is dan geen legende meer. Toen enkele jaren geleden iemand het beeldje zogezegd in veiligheid wou brengen en een plaasteren kopie naar de kapel bracht, merkten de omwonenden deze omwisseling onmiddellijk. Onder de druk van de hele buurtgemeenschap werd het origineel kleinood naar zijn vertrouwde plaats teruggebracht.
De kapel draagt het jaartal 1760 en werd destijds gebouwd door een zekere Jan-Baptist Haegens, zoon van Gillis en Anna Bennaerens. De kapel stond er vervallen bij begin van de negentiende eeuw. Juffrouw Catharina De Block liet ze herbouwen in 1826. Sindsdien is de bekende en drukbezochte veldkapel meermaals hersteld en herschilderd dankzij de vrijwillige inzet van vele Mariavereerders en onbekende weldoeners. De buurt waakt met grote zorg over dit voor hen waardevol heiligdom.
Volgende halte: Sint-Ludgeruskerk
10. Overlijden van Ludgerus
Op 26 maart 809 was Ludgerus op een pastorale tocht in zijn bisdom om zijn mensen te bezoeken en sacramenten toe te dienen.
In het dorpje Billerbeck overleed hij. Als groot man, pastoraal bisschop en biddend priester werd bij betreurd. Heel zijn leven had in dienst gestaan van de uitbouw van de Kerk in Saksen. Heel zijn leven zit in deze zin vervat: “Ik verkondig u Christus.”
Sponsor: burgemeester De Bruyne
Gemeentelijke school Zele
Deze plek
We zijn aan de laatste halte gekomen van ons Sint-Ludgeruspad. We staan vlakbij de prachtige kerktoren aan de zijgevel van onze kerk. Het monumentale laat-barokke kerkgebouw is als het ware een schrijn midden het marktplein. Vroeger stond hier een gotisch kerkje. Het had te lijden onder de beeldenstorm in de jaren 1571-78. Aan het einde van de zeventiende eeuw besloten de Zelenaars een volledig nieuwe kerk op te richten. Het schip werd in vier jaar gebouwd, gefinancierd door de parochianen zelf met steun van de abdij van Werden (Duitsland). Op 5 oktober 1704 werd de nieuwe liturgische ruimte ingewijd door de Gentse bisschop Philippus-Erard Van der Noot.
We bewonderen de achtkantige toren. Die werd iets later gebouwd in 1717. Hij heeft een bijzondere plaats achter het koor van de kerk. Het stenen gedeelte bevat vijf bouwlagen. Achter de galmgaten hangen drie klokken, toegewijd aan Sint-Ludgerus, aan de moeder Gods Maria en aan Sint-Jozef. Een mooie, sierlijke spits met opengewerkt lantaarn bekroont deze toren.
De gehele toren werd grondig gerestaureerd van 1978 tot 1982. Opdrachtgever was het toenmalig kerkbestuur, de restauratieplannen werden getekend door architect Fernand Weyers uit Sint-Niklaas. De uitvoering lag in handen van de Zeelse aannemer François Mariman.
Dit laatste duo van plakkaten is op een passende wijze aangebracht in twee buitennissen van onze vroegere rouwkamer. Hier gedenken we de dood van onze patroon. We hopen dat het Sint-Ludgeruspad een en ander heeft bijgebracht over het leven van onze heilige en over tien devotieplaatsen van onze parochie.
Volgende halte: beeldje